Mezelf uitdagen door meer automatiseren. Dat was het doel dat Ivy’er Thijs van der Burg zichzelf stelde tijdens een grote taaie opdracht. Door zelf handige scripts te schrijven vond hij nieuw plezier.
De klant waar Thijs voor werkt, laat Ivy Global zijn onderhoudsbeheersysteem inrichten. Dat is enorm veel werk, omdat er regelmatig documentatie ontbreekt. “Die installaties zijn soms wel twintig jaar oud. Wij zijn voor al die installaties aan het uitzoeken wat de onderhoudsbehoeften zijn. Bij de klant weten ze momenteel niet zo goed hoe vaak de apparaten bijvoorbeeld gesmeerd moeten worden. Er is wel elke vrijdag onderhoud, maar ze merkten toch dat er dingen stilvallen of kapotgaan. Wij zoeken daarom via de producenten en de leveranciers van de apparatuur uit wat er aan onderhoud wordt voorgeschreven. Op basis daarvan schrijven we een onderhoudsplan, waarmee we het onderhoudsbeheersysteem vullen.”
Templates
Toen Thijs met deze opdracht begon, was zijn Ivy-collega Roy van Dam er al geruime tijd aan het werk. “Hij zat al anderhalf jaar bij deze opdrachtgever. Daardoor lagen er heel veel templates en Excel-sheets met formules al klaar om ingevuld te worden. Het schrijven van die formules en het onderzoeken hoe je het werk sneller, efficiënter en correcter kan uitvoeren, dat was voor het grootste deel al gedaan. Dat beperkte mij in het voor mezelf interessant houden van het werk.”
Dat wat er voor Thijs vooral nog lag om te doen, omschrijft hij als ‘droog werk’. “Het bestaat voornamelijk uit documentatie doorspitten.” Om het interessant te houden, zocht hij zijn toevlucht in de automatisering. “Vanuit mijn studie ben ik veel bezig met programmeren en ik weet dat het voor een toekomstige baan handig is als je met Python kan coderen. Daarom ben ik gaan kijken naar handigheidjes die ik kon doorvoeren.”
Oude blog
Daarvoor deed Thijs inspiratie op in een oude blog over het werk van Scott en Willem. Zij zetten de programmeertaal in bij het documentmanagementsysteem dat zij op orde moesten brengen. “In een vorig project was ik ook bezig geweest met een documentmanagementsysteem. Daarom viel die blog mij op. Toen ik las dat zij met Python bezig waren geweest, dacht ik: ‘Dat wil ik ook kunnen!’” Daarin lag direct een enorme uitdaging voor Thijs. “Met Python had ik hiervoor nog geen ervaring, dus daarin lag een risico. Wordt dit mijn tijd waard? Ga ik binnen afzienbare tijd een nieuwe codeertaal kunnen leren? En goed genoeg om het in te zetten tijdens mijn opdracht? Gelukkig lijkt de manier van codes schrijven erg op die van MATLAB waar ik al ervaring mee had.”
Ondanks zijn twijfels lukte het Thijs om binnen Python het nodige te automatiseren. “In een overzicht in Excel had ik per apparaat de reeds beschikbare en benodigde informatie in kaart gebracht. Dus van het ene apparaat was er een handleiding beschikbaar, maar geen CE-document en van een ander weer wel een tekening, maar geen handleiding. Die informatie heb ik gebruikt om met Python e-mails op te stellen en te versturen naar de juiste persoon en leverancier. In elke e-mail stond specifiek over welk apparaat het ging en welke documenten wij nodig hadden. Met een druk op de knop kon ik zo veertig unieke e-mails laten versturen. Het is net een geavanceerde MailChimp. Je voert een lijst e-mailadressen in een vertelt wat je wil versturen en MailChimp maakt er dan voor iedereen een e-mail van.”
Eenduidige naamgeving
Zijn e-mailtrucje was niet het enige script dat Thijs met behulp van Python wist te schrijven. “In het systeem is er per asset een map, waarin weer submappen met alle documenten staan. Mijn script doorloopt alle die mappen en past de namen van de documenten aan op basis van welke asset het is, welke code daarbij hoort en wat voor document het is. Zo wordt hele naamgeving eenduidig.”
Toch verliep niet alles even vlekkeloos. “Bijvoorbeeld het koppelen van mijn e-mailadres aan de e-mailserver was niet makkelijk. Net zoals het versturen van de e-mails aan verschillende personen. In eerste instantie dacht ik dat ik naar twintig mensen een e-mail had verstuurd. Ik kreeg keurig bevestigingsmailtjes binnen, waarin dan ook stond ‘aan’ en dan de desbetreffende persoon van de leverancier. Het zag er allemaal uit alsof die e-mails waren verstuurd, maar stiekem waren het carbon copies naar mezelf. Daar kwam ik uiteindelijk na twee weken pas achter, omdat ik van geen enkele bedrijf antwoord kreeg. Achteraf gezien had ik het beter kunnen testen met e-mailadressen van collega’s. Zelfs ondanks dat, heb ik op deze manier heel veel tijd bespaard vergeleken. Ik was er veel langer mee bezig geweest als ik elke mail zelf had moeten schrijven.”
